Azbest jest materiałem budowlanym, którego składnikami są minerały krzemianowe, tworzące włókna. Materiał jest bardzo wytrzymały i odporny na działanie czynników chemicznych i fizycznych, dlatego powszechnie stosowany był w budownictwie. Odporność na wysokie i niskie temperatury, na działanie żrących środków chemicznych, dobre własności mechaniczne i niskie przewodnictwo cieplne sprawiły, że stał się cennym surowcem do produkcji wielu elementów stosowanych w budownictwie – niemal wszystkie płyty dachowe i elewacyjne produkowane były z azbestu. Okazało się jednak, że azbest jest ogromnym zagrożeniem dla człowieka – robotnicy mający kontakt z tym materiałem zapadali na choroby płuc, tzw. pylicę azbestową, która prowadziła do choroby nowotworowej. Choroba była skutkiem wdychania drobnych włókien azbestowych, które osadzały się głęboko w płucach, są odporne na działanie ludzkich enzymów i związków chemicznych wytwarzanych przez organizm człowieka. Ponieważ włókna jako ciała obce otaczane są przez makrofagi, komórki obronne organizmu, niestety nieskuteczne w walce z włóknami azbestu, ściany pęcherzyków ulegają pogrubieniu, następuje ucisk na naczynia krwionośne i tętnice płucne, przepływ krwi się zmniejsza, a serce musi zwiększyć wysiłek. Choroba jest nieuleczalna, może się rozwijać nawet kilkadziesiąt lat, prowadzi do śmierci. Dzisiejszy problem z azbestem jest taki, że od kilkudziesięciu lat się go likwiduje, co jest długotrwałym i kosztownym procesem, natomiast nadal zagraża pracownikom wykonującym demontaż.